Dear Boss

Αγαπητέ Προϊστάμενε,

Γνωρίζεις πως τα τελευταία 42 χρόνια δεν σε έχω ενοχλήσει ποτέ, καθώς, αφενός πίστευα ότι ουδεμία περίπτωση υπάρχει να ασχοληθείς με τις υποθέσεις μου και αφετέρου δεν γνώριζα σε ποια διεύθυνση να στείλω το σχετικό γράμμα με τις απορίες και τα παράπονα μου. Χα Χα. Πλέον είμαι βέβαιος ότι παρακολουθείς όλες μου τις πράξεις, οπότε δράττομαι της ευκαιρίας για να σε κάνω κοινωνό κάποιων σκέψεων μου.

Ποτέ δεν ερωτήθηκα για την αποστολή στην οποία με έστειλες και την οποία, εξάλλου, μέχρι σήμερα ουδέποτε καταδέχτηκες να με ενημερώσεις για την ακριβή της φύση. Αρχικά είχα την πεποίθηση ότι ήταν ευλογία να επιλεγώ, ώστε να συμμετέχω και εγώ στον μεγάλο σου θίασο, πλην όμως, στην πορεία αντιλήφθηκα γρήγορα, προς μεγάλη μου απογοήτευση ότι κάποιοι άλλοι συνάδελφοι παίρνουν πολύ σοβαρά τον ρόλο τους και αυτό μου στερεί την πλάκα. Χα χα. Δεν θέλω να γίνομαι φορτικός με τις κλάψες μου, αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν έχεις εντοπίσει και εσύ τις περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι, όλα αυτά τα χρόνια. Έχω, για παράδειγμα συναδέλφους που σωρεύουν με μανία όσα περισσότερα μπορούν να χωρέσουν τα μπαούλα τους, πλήθος χρωματιστά χαρτάκια και πάσης φύσεως κατασκευές μεγάλης κλίμακας, τα οποία δεν διστάζουν να επιδεικνύουν στην πρώτη ευκαιρία. Άλλοι πάλι δεν σταματούν να περιποιούνται τις μάσκες και τις στολές που μας έχεις χαρίσει, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι εσύ χαιρέκακα τις έχεις προγραμματίσει να χαλάνε και να ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Επίσης, υπάρχουν και άλλοι που έχουν μάθει πολύ καλά τις ατάκες, που μας έχεις επιβάλει να επαναλαμβάνουμε για να παίζουμε την αστεία παράσταση της κάθε ημέρας – που χαρίζει ενίοτε σε κάποιους από εμάς και το καθημερινό μας φαί – ώστε να νομίζουν ότι δεν παίζουμε σε παράσταση, αλλά ότι αυτό είναι η πραγματική μας ζωή. Στην ομάδα αυτή συγκαταλέγονται, οφείλω να ομολογήσω, και ορισμένοι ιδιαίτερα συμπαθείς τύποι που λατρεύω να τους χαζεύω να καμαρώνουν όταν εκτελούν στην εντέλεια τον ρόλο τους και να αναμένουν την πατρική επευφημία σου. Εις μάτην, βέβαια, γιατί εσύ αρνείσαι να καταδεχτείς να εμφανιστείς σε κάποιον από εμάς. Χα χα. Υπάρχει, δυστυχώς, και μία ομάδα συναδέλφων που βανδαλίζει το θέατρο μετά από κάθε παράσταση και λησμονεί συστηματικά ότι είμαστε παροδικοί ηθοποιοί του θιάσου, αδιαφορώντας για την κατάσταση που θα παραδώσουμε το θέατρό στους ηθοποιούς τους μέλλοντος. Αρέσκονται, μάλιστα, να κατηγορούν όλους τους άλλους για τις ζημιές που προκαλούν, δημιουργώντας και τύψεις υποσυνείδητα σε κάποιους από εμάς. Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι πρωτοκλασάτοι του θιάσου που αρκετές φορές βρίσκουν ευχάριστη την παρέα της προηγούμενης ομάδας – αν δεν ανήκουν και στις δύο, δηλαδή, ομάδες – που έχουν αποφασίσει και παίζουν τους ρόλους τους μόνο όταν βρίσκονται μεταξύ τους και έχουν, επιπλέον, αποφασίσει, πάλι από μόνοι τους – είμαι βέβαιος για αυτό – να αναγράψουν και τα ονόματα τους έξω από το θέατρο, χωρίς φυσικά να αντιδρά κανένας από εμάς, γιατί ο καθένας είναι σοβαρά απορροφημένος στην δική του μικρή αποστολή. Αυτοί είναι και οι χειρότεροι όλων γιατί αρέσκονται σε πλήθος περιπτώσεων να εκτελούν κατά το δοκούν και χρέη προϊσταμένου. Επιθυμούσα να λάβεις γνώση των ανωτέρω έχοντας την πεποίθηση ότι, αν θες να λέγεσαι αληθινός Προϊστάμενος, θα μεριμνήσεις για την διασφάλιση της ισορροπίας του θιάσου μας. Καλή τύχη στις όποιες προσπάθειες σου.

Επιπλέον, θα ήθελα να με ενημερώσεις, εάν είναι δυνατόν, για πόσο χρονικό διάστημα σκοπεύεις να με χρησιμοποιείς ακόμη στον θίασο σου γιατί έχω αρχίσει να βαριέμαι και σε ένα τέτοιο θίασο που οι ηθοποιοί του λειτουργούν με τέτοια πειστικότητα και εδραία πεποίθηση ορθότητας είναι επικίνδυνο να παραδεχθώ την βαρεμάρα μου. Δεν θα ήθελα να θεωρήσεις την παρούσα επιστολή ως ύβρη από μέρους μου, αλλά θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν μπορούσες για τις επόμενες σεζόν να με χρησιμοποιήσεις σε κάποιο από τα ευφυή σου μονόπρακτα, που μόνο η δικιά σου έμπνευση μπορεί να δημιουργήσει, ώστε να αποστερηθώ την επαφή μου με τους λοιπούς συναδέλφους, που έχουν αρχίζει και με κουράζουν.

Με έκτιση,

Ιgnacio

Υ.Γ Αγαπητέ Προϊστάμενε, ξέχασα να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο: Τις προάλλες απέλυσες εντελώς ξαφνικά έναν εξαιρετικό, κατά την άποψη μου, συνάδελφο, ο οποίος είχε μόλις 30 χρόνια υπηρεσίας στο θίασο και αδυνατώ να καταλάβω με ποια λογική θεώρησες ότι δεν είχε πλέον να δώσει κάτι επωφελές στις νέες μας παραστάσεις. Θα τολμούσα, μάλιστα, να εξομολογηθώ πως αρκετά βράδια από τότε αναρωτιέμαι ότι αν έκρινες απορριπτέο έναν τέτοιο ηθοποιό – με σαφώς ανώτερη από την δική μου υποκριτική ικανότητα – ποια βούληση σε ωθεί να με διατηρείς στα μελλοντικά σου πλάνα, αν και είμαι τόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως. Χα χα